بانوان نینجا رنجرکار
«شیان محمدی» یکی از مربیان رشته «نینجا رنجر» است. او 44 سال دارد و از کودکی به رشته‌های رزمی ‌علاقه داشته است. وی ابتدا همراه برادر خود در رشته کونگ‌فو فعالیت ورزشی اش را آغاز می‌کند. فعالیت او در این رشته از همراهی با برادرش آغاز می‌شود. از همان روزهایی که همراه برادر به باشگاه می‌رفت و وقتی به خانه برمی‌گشت، تکنیک‌هایی را که یاد گرفته بود به دو خواهر و یکی از برادرانش یاد می‌داد. او بعد از ازدواج، نمی‌تواند رشته مورد علاقه‌اش را ادامه دهد تا اینکه دخترانش را در باشگاه کاراته ثبت نام می‌کند. مربی دخترانش او را تشویق می‌کند تا خودش نیز این رشته را یاد بگیرد. همین موضوع و علاقه‌ای که به ورزش‌های رزمی داشته باعث می‌شود تا دوباره او شروع به یادگیری کند و خیلی سریع در این رشته موفق شود. تا آنجا که در برخی مسابقات صاحب رتبه‌های اول و دوم نیز شده است. علاقه او به این رشته تا کسب مدرک مربیگری ادامه پیدا می‌کند.

«محمدی» علاوه بر حضور در رشته‌های رزمی، مدتی نیز در رشته والیبال تجربه کسب کرده ، با این حال تمرکز خود را روی رشته‌های رزمی ‌گذاشته است. او کیک بوکسینگ هم کار می‌کند و در مسابقاتی که قبل از شرکت در دوره مربیگری انجام داده توانسته به رتبه‌ قهرمانی هم برسد. او در حال حاضر داور ، سرداور و مربی است.

«فاطمه دوستی» نیز 28 ساله است. او از کودکی عاشق فیلم‌های رزمی‌ بوده و با پدر و 4 برادرش این فیلم‌ها‌ را تماشا می‌کرده. علاقه او به رشته‌های رزمی ‌از همین جا شکل می‌گیرد. ورزش را در 20 سالگی و بدون سر و صدا آغاز کرده و در بین خانواده تنها مادرش خبر داشته که سراغ ورزش رزمی‌ رفته است. در سال 81 به سراغ کاراته می‌رود. وی علت حضور دیرهنگام خود در عرصه ورزش را ادامه تحصیل و نبود باشگاه مخصوص بانوان در رشته رزمی ‌حوالی منزل خود عنوان می‌کند. وقتی مستقل می‌شود، تصمیم می‌گیرد رشته‌های کاراته و کیوکوشین را دنبال کند. آنقدر به این رشته علاقه داشته که حتی روزی 8 ساعت هم تمرین می‌کرده. نتیجه این تمرینات نیز کسب مدال آسیایی در سال 2009 از چین و کسب مدرک داوری بین المللی است. او نماینده استان تهران در رشته نینجا رنجر است و علاوه بر اینکه در رشته‌های ژیمناستیک و کیوکوشین مدرک درجه یک مربیگری دارد، در آموزش سلاح نیز سال 85 مدرک مربیگری درجه 3 و سال 88 موفق به کسب مدرک مربیگری درجه دو شده است.

او می‌گوید:«‌کاراته را یاد گرفتم و در مسابقه‌ها شرکت کردم. یکبار که از مسابقه به خانه برگشتم به خاطر دفاع‌هایی که در مقابل حریف انجام داده بودم بدنم کبود شده بود. وقتی در خانه از علت کبودی دستم پرسیدند، گفتم مسابقه بودم. باورشان نمی‌شد که من ورزش رزمی‌ می‌روم و وقتی حکم‌ها را دیدند باور کردند.»

آشنایی با نینجا رنجر
باید چگونگی آشنا شدن این دو بانوی ورزشکار و مربی با رشته نینجا رنجر جالب باشد. از آنها درباره نحوه آشنایی با این ورزش می‌پرسم. «فاطمه دوستی» به گفته خودش از سال 82 و 83 وارد رشته رزمی ‌نینجا رنجر شده است. ولی ورود به این رشته باعث نشده که از رشته اولیه خود یعنی کاراته دور بماند. تا آنجا که موفق به کسب کارت مربیگری در رشته کاراته هم شده است. او در رشته تربیت بدنی ادامه تحصیل داده است و همین باعث شده بتواند رشته‌های ورزشی دیگر را تجربه کند. او درباره نحوه آشنایی خود با رشته «نینجا رنجر» می‌گوید:
« دنبال رشته رزمی ‌با سلاح می‌گشتم که یکی از آشناهایمان خانمی‌ را معرفی کرد که می‌تواند چنین رشته‌ای را آموزش دهد. از این طریق متوجه شدم که در شهریار این رشته را آموزش می‌دهند و رفتم شهریار و یاد گرفتم. چون کار با سلاح را دوست داشتم، از سبک سلاح هم شروع کردم.»«شیان محمدی» هم از سال 82 به رشته نینجا رنجر ورود کرده و 11 سالی می‌شود که در این رشته فعال است. او در این رشته ورزشی تا دان 4 کمربند مشکی پیش رفته است و به درجه مربیگری هم رسیده است و توانسته تاکنون شاگردانی نیز تربیت کند. «محمدی» هم مانند «فاطمه دوستی» از رشته کاراته فاصله نگرفته است. او درباره آشنایی با این رشته می‌گوید:« بنر تبلیغی این رشته را دیدم و از آن طریق آشنا شدم و دنبال کردم و ادامه دادم.»

جذابیت رشته
نینجا رنجر چه جذابیت‌هایی دارد؟ «شیان محمدی» و «فاطمه دوستی» معتقدند که این رشته دارای تنوع زیادی است. مبارزه ، آکروبات و دفاع شخصی دارد و این تنوع ، رشته را جذاب می‌کند. «محمدی» می‌گوید:« وقتی متوجه شدم که این رشته تنوع دارد، جذب آن شدم و با اینکه کاراته کار کرده بودم ، از کمربند سفید شروع کردم. مربی گفت شما کاراته کار کردی دان دو هستی، می‌توانی جلوتر هم بروی ، من قبول نکردم و از همان ابتدا کار را شروع کردم و الان به دان 4 کمربند مشکی رسیده‌ام. ولی می‌خواهم تا دان 10 بروم که بالاترین رتبه است. » دوستی نیز می‌گوید:« این رشته رزمی ‌دارای چند سبک با سلاح، بدون سلاح، آکروبات (رزمی ‌و ترکیبی) و دفاع شخصی است. در آن از تکنیک دست و پای کیک بوکسینگ استفاده می‌شود. در مراحل پیشرفته هم صخره نوردی ، تیراندازی و اسب سواری دارد. در نتیجه این رشته را نسبت به رشته‌های دیگر ورزش رزمی کامل‌تر دیدم و آموزش دیدم و ادامه دادم.»

کمربندها
در نینجا رنجر نیز مانند سایر رشته‌های رزمی ‌رتبه‌ها با کمربند مشخص می‌شود. «محمدی» در این باره می‌گوید:« این رشته دارای کمربند سفید، زرد، نارنجی، سبز، بنفش، قرمز، قهوه ای و مشکی است. وقتی رزمی‌کار نینجا به کمربند مشکی می‌رسد پایان کار نیست بلکه باید تا دان 10 پیش بروند.»

رنگ لباس و آموزش نینجاها
لباس نینجا رنجر دارای چند رنگ است و رنگ لباس مبتدی و مربی و استاد متفاوت است. این رشته دارای آداب و رسوم خاص خود است.
در واقع لباس نینجاها، لباس خاص و ویژه‌ای است که از پیراهن و شلوار مشکی، ساق دستی که حتی روی انگشتان را هم می‌پوشاند، نقابی که فقط چشمان نینجا مشخص است و کفش مخصوصی که بلندی ساق آن تا زیر زانو است، تشکیل شده است. این لباس ویژه استتار در شب است و از نینجاهای کهن ژاپن به ارث رسیده است. البته لباس تمرین در باشگاه به این مفصلی نیست. اما در مراسم و اجرای برنامه‌های نمایشی با لباس کامل برنامه اجرا می‌ شود. زمزمه‌هایی به گوش می‌رسد که فدراسیون رزمی برای مسابقات بین‌المللی در حال طراحی لباس‌های ویژه برای بانوان است که در صورت اجرای این طرح تمامی بانوان رزمی‌کار ایرانی می‌توانند بدون مشکل در مسابقات برون‌مرزی هم شرکت کنند. ورزش‌های رزمی معمولاً جزو کم‌خرج‌ترین ورزش‌ها هستند و در نینجارنجر هزینه‌ای که یک شاگرد در ابتدای ثبت‌نام متقبل می‌شود با هزینه‌ای که یک تکواندوکار صرف می‌کند، تقریباً برابر است. ضمن اینکه یک نینجا برای تهیه وسایل خود فقط یک‌بار اقدام می‌کند و تا آخرین روز فعالیت ورزشی‌اش می‌تواند از وسایلش استفاده کند. البته این برای کسی است که می‌خواهد تا سطح کشوری بالا برود. شرایط در کشور ما طوری است که اغلب ورزشکاران در اکثر رشته‌ها هزینه مسابقات برون‌مرزی را خودشان برعهده می‌گیرند و این در نینجارنجر هم امری طبیعی است.

تمامی هنرجویان نینجارنجر معمولاً از کمربند قهوه‌ای به بالا آموزش استفاده از سلاح را آغاز می‌کنند. زیرا فرد، اول باید بتواند بر بدن خویش مسلط شود و مبارزه با دست خالی را بیاموزد و بعد سلاح در دست بگیرد و آنقدر تمرین کند تا سلاح را به عنوان عضو جدیدی از بدن خویش بپذیرد. در غیراین صورت سلاح برضد خودش عمل می‌کند و ممکن است حتی با سلاح ساده‌ای مانند چوب به خود آسیب برساند. ضمن اینکه کسانی سلاح را آموزش می‌بینند که به درجات قابل قبولی از اخلاق ورزشی رسیده باشند. در رشته نینجا مسابقات در سطوح باشگاهی، استانی و کشوری برگزار می‌شود که شامل دو بخش مبارزه (فایت) و هنرهای فردی است.

در بخش مبارزه، فایترها از کلاه، دستکش، هوگو، ساق‌بند و روپایی استفاده می‌کنند. در بخش هنرهای فردی، هنرجویان در سبک‌های مختلف سلاح و دفاع شخصی و حرکات آکروباتیک به اجرای برنامه‌های نمایشی می‌پردازند. هنرجویان نینجارنجر همچنین می‌توانند در مسابقات مبارزاتی کیک بوکسینگ داخلی و خارجی و مسابقات جهانی هنرهای فردی شرکت کنند.
«دوستی» می‌گوید:« مبتدیان لباس مشکی می‌پوشند و وقتی شاگردان به کمربند مشکی و قهوه ای می‌رسند، می‌توانند از لباس چریکی یا پلنگی به رنگ سبز استفاده کنند. مربیان آبی می‌پوشند که دارای کمربند دان 3 به بالا هستند. هر رنگ هم فلسفه خود را دارد. پلنگی سبز برای جنگل است، آبی برای دریا و خاکی برای بیابان است. مشکی برای شب و سفید در برف کاربرد دارد تا بتوان خود را استتار کرد.»
محمدی نیز می‌افزاید:«نماینده‌های استان‌ها برای تفکیک لباس چریکی آبی می‌پوشند. لباس سفید برای مربیان خیلی ارشد است و این‌که مربیان نمی‌توانند پیش استاد از لباس سفید استفاده کنند.»

تمرین و تلاش
یک رزمی‌کار چقدر باید تمرین و تلاش کند، تا بتواند به دان یک برسد؟ محمدی می‌گوید: « من سه سالی کار کردم تا دان یک را گرفتم و به همین ترتیب رشد کردم. البته یادگیری این رشته مانند همه رشته‌ها به خود فرد بستگی دارد. اگر آماده باشد و خوب پیش برود و در دیگر رشته‌های رزمی ‌یا ژیمناستیک کار کرده باشد، سریعتر پیشرفت می‌کند و هر سه ماه کمربند او عوض می‌شود. ولی شاگردان دیگری هم هستند که قبلاً هیچ ورزشی انجام نداده و ورزش را با همین رشته شروع می‌کنند. در نتیجه پیشرفت آنها زمان بیشتری می‌برد تا به دان‌ها برسند. » او می‌افزاید:« ورزش ژیمناستیک در پیشرفت سریع سبک آکروبات خیلی تأثیر دارد. البته شاگردی هم که ژیمناستیک کار نکرده ، می‌تواند در این رشته موفق شود. فقط زمان بیشتری می‌برد تا آماده شود و دیرتر رنگ کمربندهای او تعویض می‌شود. یعنی هر 4 و 5 ماه یک کمربند آنها تغییر می‌کند.»

سن شروع این ورزش
در بین علاقه‌مندان به این رشته ورزشی افراد 4 ساله تا 40 ساله حضور دارند. هر دو مربی معتقدند که بهترین سن ورود به این رشته بین 8 تا 11 سالگی است. ولی این بدین معنا نیست که هر فردی در سایر سن‌ها نمی‌تواند، این رشته را یاد بگیرد. محمدی می‌گوید:«شاگرد 4 ساله‌ای داشته‌ام که به صورت تفریحی این ورزش را کم کم به او آموزش داده ایم و او هم چیزهایی از این ورزش یاد گرفته است. ولی ما افرادی داریم که حتی 40 ساله هستند و دوست دارند یاد بگیرند و تمرین کرده اند و موفق هم بوده اند. خیلی خوب هم کار می‌کنند. افرادی که در سن بالا این ورزش را شروع می‌کنند، در سبک آکروبات آهسته پیش می‌روند چون بدن‌شان نرم نیست و هر تکنیکی را سریع نمی‌توانند یاد بگیرند. در نتیجه باید تلاش خود را زیاد کنند تا بتوانند مثلاً بالانس بزنند.» دوستی نیز معتقد است:« برای افرادی که از سنین پایین این رشته را می‌آموزند، با سبک آکروباتیک آغاز می‌کنیم، چون بدن نرم تری دارند. ولی در افراد سن بالا با دفاع شخصی شروع می‌کنیم. من شاگردی دارم که سن بالاست و 180 درجه می‌زند.»

معیارهای لازم برای موفقیت
برای ورود به این رشته داشتن آمادگی جسمانی بالا، بلد بودن ژیمناستیک و رشته‌های رزمی ‌در پیشرفت سریع کمک می‌کند. ولی آنچه بیش از همه مهم است جسارت است؛ نکته‌ای که «شیان محمدی» مربی نینجا رنجر به آن اشاره می‌کند و می‌افزاید:«جسارت مهم است. افرادی که جسارت بالایی دارند در این رشته موفق‌تر هستند.» آیا این رشته آسیب پذیر و خشن است؟ «دوستی» معتقد است:«از آنجایی که 45 دقیقه اول به بدنسازی می‌گذرد و افراد به مرور زمان آموزش می‌بینند و کار مرحله به مرحله پیش می‌رود، به بدن فرد آسیبی وارد نمی‌شود. تا کمربند مشکی همه سبک‌ها را یاد می‌گیرند و بعد رشته تخصصی خود را انتخاب می‌کنند.»او درباره خشن بودن این رشته می‌گوید:«من در رشته‌های کونگ فو، ووشو و کاراته هم کارکرده ام. وقتی رشته نینجا را با دیگر رشته‌های ورزش رزمی مطابقت می‌کنم می‌بینم رشته‌ای است که فرد را بسیار آرامتر هم می‌کند. من ریشه آن را ژیمناستیک می‌دانم. در این رشته انعطاف حرف اول را می‌زند و نمی‌گذارد بچه‌ها خشن شوند، حتی بچه‌های پرخاشگر و خشن را آرام می‌کند.»دوستی نیز معتقد است که نه تنها فرد را آرام می‌کند، بلکه انرژی‌های او نیز تخلیه می‌شود.

رعایت اصول اخلاقی
در رشته‌های رزمی، اخلاق حرف اول را می‌زند و مهم است. در نتیجه شاگردان همه باید اصول اخلاقی را رعایت کنند. ولی این اصول شامل چه موضوعاتی می شود؟ هر دو مربی معتقدند نینجاکاران اول از همه انضباط را یاد می‌گیرند و روی این اصل تأکید می‌شود. آنها باید اصول اخلاقی را رعایت کنند و در این کلاس‌ها احترام به بزرگتر‌، استاد و پیشکسوت را یاد بگیرند. «محمدی» اضافه می‌کند:« بچه‌های پرخاشگر در این کلاس‌ها ادب آموخته و آرام شده اند. خود خانواده‌ها نیز از اینکه اینقدر بچه‌هایشان دچار تغییر رفتاری شده‌اند، تعجب کرده‌اند.» «دوستی» که نماینده استان تهران در این رشته است، نیز می‌گوید:
« در این رشته اخلاق مهم است. به شاگردان یاد می‌دهیم که اگر مشکلاتی پیش آمد از این فن در دعوا استفاده نکنند و با زبان مهربانی مشکل خود را حل کنند. خود ما هم همینطور هستیم و در موقعیت‌های مختلف که قرار گرفته‌ایم از تکنیک‌ها برای دفاع از خود استفاده نکرده‌ایم. به شاگردان می‌گوییم رزمی‌کار باید شخصیت و روح قوی داشته و صبور باشد. جسم قوی را هر کسی می‌تواند داشته باشد، مهم روح قوی داشتن است. نینجا کار باید روح قوی داشته باشد.

مسابقات
نینجا رنجر رشته‌ای است که رقابت‌های آن در داخل و خارج کشور برگزار می‌شود. رقابت‌ها هم در دو بخش هنرهای نمایش فردی و مبارزه برگزار می‌شود. مسابقه هنرهای فردی از دو نفره تا 7 نفره برگزار می‌شود. مسابقه در بخش سلاح گروهی و انفرادی است. تاکنون ششمین دوره رقابت‌های هنرهای فردی و هفتمین دوره در مبارزه (کیک بوکسینگ لایت) برگزار شده است.

کمبودها
مربیان معتقدند که باید باشگاه‌ها را گسترش داد و آنها را از نظر ایمنی بخصوص در یادگیری سبک آکروباتیک به وسایل ژیمناستیک مجهز کرد. برخی باشگاه‌ها، وسایل ژیمناستیک ندارند و روی زمین کار می‌کنند. آنها معتقدند که باید روی ورزشکارانی که در رده قهرمان کشوری رتبه‌های خوبی می‌آورند، سرمایه گذاری کرد و استعداد یابی قوی را در پیش گرفت تا تیم ملی خوبی تشکیل شود و امکان حضور بانوان در رقابت‌های برون‌مرزی فراهم شود. تعداد بانوان اعزامی به مسابقات بسیار اندک است و بیشتر خود ورزشکار هزینه باید کند تا بتواند در این مسابقه‌ها حضور داشته باشد.(سوسن صادقی/ایران)